Copyrights Bram: David Liesker

Eerste blikken, eerste stapjes

Na een dag of twintig gaan de oogjes open. De oren spitsen zich. En de kleine lijfjes – nog wiebelig – zetten hun eerste stapjes. De wereld opent zich. Ze happen, rollen, sluipen en ontdekken hun broertjes en zusjes. Spelenderwijs oefenen ze hun motoriek én hun sociale vaardigheden. Het lijkt misschien speels – en dat is het ook – maar tegelijk is het bloedserieus oefenen voor het leven in een roedel.

Van melk naar vlees

Vanaf de vierde week komt er vast voedsel bij. De moeder – en andere roedelleden – beginnen nu met het opboeren van voorverteerd vlees. Een apart wolvenrecept, maar perfect afgestemd op kleine magen. Naarmate de weken vorderen, nemen de pups steeds meer vlees tot zich, en drinken ze steeds minder melk.

Tegen de tijd dat ze zes tot acht weken oud zijn (half tot eind juni) zijn ze gespeend. De overgang is compleet: van melk naar vlees, van hol naar buitenwereld.

Verhuizen naar het rendez-vousgebied

Het hol wordt te krap, de pups te nieuwsgierig. Tijd om te verhuizen. De familie trekt naar het rendez-vousgebied: een veilige open plek, ergens binnen het territorium van de roedel. Dit wordt het nieuwe hart van hun bestaan.

Overdag verblijven de pups daar, terwijl de volwassenen op jacht zijn. Het is een soort crèche, speeltuin en leeromgeving in één. Hier leren de jonge wolven hoe een roedel functioneert: samen eten, samen opletten, samen spelen. En als er gevaar dreigt, is iedereen binnen no-time terug om hen te beschermen.

Stoere vaders (en broers!)

Wolvenvaders zijn niet afstandelijk of streng. Ze zijn zorgzaam, betrokken en verrassend speels. Neem de beroemde leider van de Druid-roedel uit Yellowstone: een imposante reu, maar ook een toegewijde vader en grootvader. Hij adopteerde zelfs de pups van zijn dochter – en speelde alsof hij verloor, zodat een kleine welp zich een held kon voelen.

Ook oudere broers en zussen spelen een belangrijke rol. Ze brengen eten, houden de wacht, en zijn vaak de beste speelkameraadjes. Soms springen ze zelfs terug een rivier in om een angstige welp over te helpen – zoals wolvenonderzoeker Elli Radinger ooit beschreef. Broers, zussen, ooms en tantes: het zijn allemaal onmisbare schakels in de opvoeding.

Spelen is serieus werk
 

Tijdens het spelen leren wolvenpups veel meer dan alleen rennen en rollen. Ze leren zelfbeheersing: bijten zonder pijn te doen, stoppen als het te ruw wordt. Dat is essentieel – want een volwassen wolf heeft een bijtkracht die dubbel zo sterk is als die van een herdershond. Spel is dé manier om die kracht te leren beheersen.

Ze oefenen ook in rolwisseling: achtervolger en prooidier, leider en volger, uitdager en onderworpene. Deze speelse oefeningen bouwen aan empathie, samenwerking en conflictoplossing – allemaal vaardigheden die ze nodig hebben om als volwaardige roedelleden te overleven.

Elk lid telt

In een wolvenfamilie heeft ieder zijn plek. Niet opgelegd van bovenaf, maar ontdekt in het samenleven. De een is goed in babysitten, de ander in jagen, een derde in het maken van sporen in diepe sneeuw. En als er in een jaar geen pups zijn? Dan mist de roedel het jaar daarop niet alleen jongen – maar ook nieuwe helpers. Elk individu doet ertoe.

Nieuwe hoop

Naar het zich laat aanzien zijn er dit voorjaar weer wolvenwelpjes geboren in Nederland. Ook binnen het territorium van Bram en Eva kan zich jong leven te ontwikkelen – een hoopvol signaal.  

Video onder aan deze blog: wie goed kijkt, ziet in onderstaande beelden voormalige wolvenvinnen op het Marienbergterrein, met sporen van klein leven. Wolvenvinnen van het Marienbergterrein met mulls; Bovenertsgebergte, mei-juni 2024 © Sven Erlacher. Helaas zijn de wolvinnen verdwenen…