Moeflons, mythen en misleiding

"Undercover" op de Hoge Veluwe

Aan tafel bij de oprichter van Werkgroep Wolf Leusden ontstond vanuit een grap het idee om eens “undercover” het park te bezoeken. Niet als activist met protestbord, maar gewoon als bezoeker met open oren en ogen. 

Hier is het resultaat.

door Astrid Bouwman

Vandaag was ik weer eens in Het Nationale Park De Hoge Veluwe. Ja, dat lees je goed. Ondanks mijn uitgesproken kritiek op hun anti-wolvenbeleid, kom ik er toch een paar keer per jaar. Want eerlijk is eerlijk: het park blijft prachtig. Rust, ruimte, bossen, heide – een uniek stukje Nederland.

De Moeflon als mascotte van slachtofferschap

Deze keer besloot ik ook even het museum in te lopen. Mooi gedaan, absoluut. Maar dan loop je ineens tegen een opstelling aan die je adem beneemt – en niet op een goede manier. Het gaat over de Moeflon. Of zoals het park het kennelijk liever ziet: de heilige Moeflon, slachtoffer van de bloeddorstige wolf.

Opgezette Moeflons. Foto’s van karkassen. Video’s in het Nederlands én Engels. En overal hetzelfde verhaal: de wolf is het probleem. De boosdoener. De indringer die Moeflons uitmoordt en het park "binnenkwam" doordat vandalen het hek openknipten.

Wolven springen gewoon over het hek

Serieus?

Alsof wolven bij toeval precies op dat moment klaarstonden om naar binnen te rennen. Terwijl er inmiddels meerdere filmpjes bestaan waarop wolven gewoon het hek over klimmen – zonder hulp van vandalen. En ja, dat hek is hoog genoeg om edelherten en zwijnen binnen te houden, maar het is niet onder stroom gezet. Voor een wolf is het dus gewoon een klimrek.

Wat er niet verteld wordt

En dan de opstelling zelf. Twee opgezette wolven met achter hen een wand vol foto’s van dode Moeflons. Geen context, geen nuance, geen enkele uitleg over het feit dat de Moeflon hier überhaupt niet thuishoort. Het zijn bergdieren, bedoeld om over rotsachtige hellingen te klimmen. Daar slijten hun hoeven op natuurlijke wijze. Hier? Op zachte zandgrond lijden ze – niet door de wolf, maar door ónze keuzes.

Eigen regels, eigen belangen

Daar komt bij: ze jagen gewoon in het park. Jaarlijks wordt vooraf de “wildstand” geteld en bepaald hoeveel dieren – van welke soort en leeftijd – afgeschoten mogen worden. En volgens de man die het geschoten wild achteraf natekent, heeft het park zich daar vorig jaar niet aan gehouden. “Van alles en nog wat” werd er neergehaald. Regels? Die maken ze daar kennelijk zelf.

En ja, mocht je nog twijfelen: in de parkwinkel kun je gewoon potjes Moeflonvlees kopen. Het dier dat in het bezoekerscentrum wordt opgevoerd als slachtoffer van de wolf, wordt dus ondertussen gewoon commercieel verhandeld. Moet kunnen.

Zieltjes winnen met dode dieren

Het wrangste moment kwam toen er een jong gezin binnenkwam. Twee kinderen, ik schat acht of negen jaar. “Ach, wat zielig,” zei de moeder bij een karkasfoto. “De wolf heeft de Moeflons gedood.” Binnen een minuut stonden ze alle vier hun handtekening te zetten in een speciaal boek – een soort petitie tegen de wolf. Zieltjes winnen via dode dieren. Het is bijna propaganda.