Afbeelding: "Bram". Copyrights: Sjaak Hoogendoorn

Bram werd al snel een icoon. Zijn olijke verschijning gaf hem een onmiskenbare charme. In plaats van schuw weg te glippen, keek hij vaak recht in de lens—een wolf die wist hoe hij een publiek moest bespelen.

Kinderen noemden hem "de vriendelijke wolf," en verhalen over zijn avonturen verspreidden zich als een wild vuurtje. Maar zijn speelse aanwezigheid bracht ook discussies met zich mee.

Was het wel goed dat hij zo dichtbij kwam? Moest men ingrijpen?

Toch bleef Bram zichzelf. Op stille avonden dwaalde hij langs de randen van de Leusderheide, in de verte het zachte geblaf van honden en het gefluister van bladeren.

Soms leek hij eenzaam, als een nomade tussen twee werelden—de wilde bossen en de nieuwsgierige ogen van de mensen. Maar in zijn hart was hij vrij. Hij was de wolf die zich niets aantrok van grenzen, die de natuur en de mensheid samenbracht met slechts een speelse blik.

En zo bleef Bram een legende, een vriendelijke schaduw tussen de bomen, een stille herinnering dat de wilde wereld dichterbij is dan we soms denken.

Lars Plooyer, 06 juni 2025